Tom Dice: "Met 'Better Days' wil ik een hoofdstuk afsluiten"
Een nummer dat er uitspringt is ‘I Wanna Dance With Somebody' van Whitney Houston. Viel je ook voor de tragiek die je onmiskenbaar voelt?
Tom Dice: «Je hoort die eenzaamheid en het verlangen naar iets beter. Dat wilde ik in mijn versie onderbrengen. Ik ben op zoek gegaan naar hoe ik mijn persoonlijkheid in die songs kon onderbrengen. Het idee is ontstaan door op Joe FM een cover te brengen toen ik elke dinsdag door Sven en Anke uitgenodigd werd voor een rubriek. ‘I Wanna Dance...' was trouwens het eerste nummer dat we opgenomen hebben en dat voelde meteen zeer goed aan.»
De plaat sluit af met twee eigen songs, ‘Cannonball' en de titeltrack ‘Better Days'. Vooral die laatste laat uitschijnen dat je met een nieuwe blik door het leven gaat. Voel ik daar een gezonde dosis optimisme?
«Met ‘Cannonball' wilde ik een hoofdstuk afsluiten. Het was niet altijd eenvoudig de laatste jaren. Zeker niet wanneer het stil is en men zich afvraagt wat er met je carrière aan de hand is. Het is een harde en zeer snelle wereld geworden. Je leert ook snel wie je vrienden zijn en wie je enkel omringt wanneer de aandacht boomt. Net als iedereen heb ik met heel wat vragen gezeten, maar ondertussen is alles veel meer tot rust gekomen in mijn hoofd. ‘Better Days' is het begin van iets nieuws. Een optimistische blik naar de toekomst toe. Klaar voor een beter gevoel en meer energie. Ik voel me trouwens ook beter wanneer ik dat nummer speel.»
Het cliché luidt dat het altijd veel moeilijker is om een relevant uptempo, feelgoodnummer te maken dan een trage songvol persoonlijk leed. Gaat die vlieger ook voor jou op?
«Ik herken dat maar al te goed. Wat niet wil zeggen dat ik altijd in een bad vol droevige liedjes heb gelegen. Het geeft gewoon een heel ander gevoel waaruit je energie kan puren. Ik stel me nu niet meer al te veel vragen. Ik blijf dromen en ik wil iets bereiken, maar ik pluk de dag zoals die zich aandient. Ik maak me niet al te druk want anders ga ik er toch onderdoor. Elke leuke dag is dan een bonus.»
Wat heb je zelf als muzikant uit deze plaat vol covers geleerd?
«Je krijgt een zeker inzicht in het songbrein van iemand anders. Je merkt dat die songs anders in elkaar zitten qua structuur, tekst of beat. Het geeft een frisse kijk en veel inspiratie die je kan toepassen op je eigen manier van werken. Zeer nuttig naar de volgende plaat toe. En het blijft prachtig hoeveel levens een nummer kan hebben. Een goede song blijft in uiteenlopende configuraties overeind. Neem nu ‘Something Just Like This' van The Chainsmokers & Coldplay, in wezen een song voor Tomorrowland. Ik gebruik enkel piano en cello. De tekst krijgt op deze manier veel meer diepgang. Ik voelde de twijfel van het personage veel dieper in een meer naakte vorm.»
‘Wannabe' van The Spice Girls is de opener. Dan moet je zeker zijn van je stuk, niet?
«Ik heb er een singer-songwriter touch aan gegeven die dichter bij mijn manier van werken ligt. En Andy Burrows, de producer van mijn vorige album, is goed bevriend met een van de Spice Girls. Meteen ook een mooie insteek.»
‘All Night Long' van Lionel Richie, een iconisch dansnummer uit de eighties...
«Mocht Lionel Richie het anno 2018 brengen, zou het klinken zoals je het hier hoort. Enfin, dat hoop ik toch. Het gevoel van een goede vibe urenlang vast te houden met vrienden om je heen... Een heerlijk nummer dat je nooit beu wordt. En ideaal om ‘Symphony' van Clean Bandit sterker te laten binnenkomen. Geen eenvoudige song om te zingen. Ik ben mezelf toch wel even tegengekomen. Maar de lat moest hoog genoeg liggen.»
‘Pompeii' van Bastille en ‘La Vida Loca' van Ricky Martin, twee songs gebeiteld in de vluchtige hitparade. Kan je daar nog echt door geraakt worden?
«Ik vind ‘Pompeii' een fantastisch nummer. Ik heb er wel voor gekozen om de cello een prominente rol te geven. De vocals zijn ingezongen na de cellopartij. Dat liet me toe om meer in het nummer te duiken. Ik heb een zwak voor violen en cello's. Ze laten mijn stem als het ware extra meetrillen, wat een mooi effect geeft binnen het algemene klankbeeld. Op ‘La Vida Loca' ben ik echt wel fier. Je vergeet het origineel. Toen ik het speelde op Joe FM heb ik daar de meeste reactie op gekregen. Geen blazers, geen latin vibe, wel een meer geheimzinnige en donkere feel. Samen met producer Jarin Laurens hebben we hier een weg bewandeld die ik nooit zou gekozen hebben voor een eigen song. Maar nu we dit geprobeerd hebben, kan ik ook die kant opgaan. Met dank aan The Weekend waar we samen naar luisterden voor de opname.»
Een bewuste keuze om wat gas terug te nemen voor Ellie Goldings ‘Love Me Like You Do'?
«Het mocht zwoeler klinken dan het origineel. Geen schreeuw of smeekbede hier met de vraag om het toch maar snel te doen. Ik koos voor een meer complexe benadering die me zo naar ‘You're Beautiful' van James Blunt brengt. Drums, bas, gitaar en zang. Ik wist meteen dat ik er een blues, shuffle rock van wilde maken. Weg van het melige karakter van die song. ‘That Don't Impress Me Much' vind ik nog steeds een supernummer en ik had best wel een crush op Shania Twain. Het is het enige nummer waar ik tekstueel wat aan veranderd heb. En eindelijk kon ik mijn voorliefde voor Ryan Adams eens loslaten. Rihanna's ‘Diamonds' was vocaal een echte uitdaging en ze heeft gewoon fantastische songs.»
Om af te sluiten met Queens ‘Another One Bites The Dust'. Daar bijt je je tanden toch op stuk, niet?
«Afblijven zou je meteen zeggen, maar ik heb er een Ed Sheeran-twist aan gegeven. Tekstueel past dit ook in het verhaal dat ik wilde brengen. Iedereen bijt wel eens in het stof. Ik heb mijn les geleerd uit de voorbije jaren. We zijn onzekerder en veel meer zoekend dan vroeger en dat had Freddie Mercury ook zeer goed begrepen.»
Dirk Fryns