Trixie Whitley: "Ik ben een echte humanist"

Je zingt, schrijft en speelt gitaar. Maar je eerste instrument was een drumstel, niet?

Trixie Whitly: «Dat klopt. En dan kan ik meteen een link leggen naar Brian Blade, de drummer van Black Dub, die me introduceerde in de muziekwereld. Het grappige is dat Brian net als ik amper 21 was toen hij met Daniel Lanois begon samen te werken. Ik ben dankzij Black Dub door een zeer mooie en comfortabele deur de muziekwereld binnengewandeld. Al had ik me de jaren daarvoor ook al goed voorbereid op een leven als muzikante. Heel dat avontuur met Daniel en Brian heeft me sterk genoeg gemaakt om in 2013 mijn debuut ‘Fourth Corner' uit te brengen. Daniel en Iggy Pop zagen Brian ooit spelen in een jazzclub en hoorden meteen dat er een supertalent achter de drums zat. Hij is net als ik op zeer jonge leeftijd begonnen en moet nu ergens midden 40 zijn. Terwijl ik eigenlijk nog altijd een twintiger ben.»

Met een opmerkelijke maturiteit voor zo'n jong iemand.

«Ik heb natuurlijk een muzikaal verleden door mijn vader (de in 2005 overleden zanger/gitarist Chris Whitley, red.), het vele reizen en mijn oom (Alan Gevaert, bassist bij o.a. dEUS, red.). En je hebt natuurlijk alle kanalen via het net om zaken op te zoeken en bij te leren. Door die maturiteit heb ik een zeer gemengd publiek. Ik droom namelijk van een publiek van alle leeftijden en culturen. Ik zie soms een piepjong meisje naast een hardcore punkgast staan. Te gek, maar het wordt nog mooier wanneer ze allebei de teksten meezingen.»

Je hebt je tijd genomen voor ‘Porta Bohemica' en je instinct gevolgd. Ook dat bewijst dat je met beide voeten stevig op de grond staat.

«Je integriteit is je hoogste goed. Elke noot of elk woord moet zijn plaats verdiend hebben binnen het grote geheel. Ik ben verschillende keren opnieuw begonnen en mijn zwangerschap heeft me ook zeer sterk beïnvloed tijdens het creatieproces. Ik ben niet louter en alleen een muzikante of een performer. (lachend) Ik beschouw me eerder als een humaniste. Ik wil me op alle mogelijke vlakken in expressie verdiepen denkende aan taal, ritme, melodie, noten, literatuur, stem of wat dan ook. Alles wat echt mijn interesse opwekt en blijft voeden, heeft toch wel een humanistische voedingsbodem. Ik ben begaan met de staat van de mens, de psychologie achter wat we doen en net daarin schuilt een onuitputtelijke inspiratiebron. En misschien heb ik net daardoor een zeer eclectisch publiek en kan ik een emotionaliteit overbrengen die zowel jonge mensen als hun ouders en alles daartussenin aanspreekt.»

Staan je antennes altijd open voor inspiratie?

«Ik heb steevast een notebook of een schriftje bij. Je observeert, je denkt aan iets en plots heb je een idee. Dat leg ik dan meteen vast. Gaandeweg wordt het songschrijven voor mij dan een grote puzzel. Vergelijk het met een architect die vanuit verschillende componenten een groot en solide geheel maakt. Ik merk ook dat ik zeer ontvankelijk ben voor melodieën wanneer ik aan het toeren ben. Dan is mijn brein niet zo op woorden afgesteld en levert zo'n notebook vol ideeën vaak de eerste aanzet op voor een tekst. Ik besef ook veel meer dat er wel altijd mogelijkheden zullen zijn om iets te creëren. Vroeger was ik zeer ongeduldig wanneer er even geen tijd of inspiratie was (lachend) maar als muzikante, moeder en partner leer je beter multitasken en de momenten te benutten wanneer ze zich aandienen.»

Ondertussen leef je al enkele maanden samen met de songs uit ‘Porta Bohemica'. Voel je ze dan anders aan?

«Ik ben voortdurend op zoek naar vernieuwing binnen mijn repertoire en dan ga je ook veel vrijer met je songs om. De twee platen onder eigen naam zijn een momentopname. Ze bevatten het beste dat ik kon geven op een bepaald moment in mijn leven. Maar de levenservaring die je daarna opdoet, reflecteert zich ook in de benadering van je eigen songs. Het is levende materie en wanneer je maandenlang met een set de wereld rondtrekt, lijkt het me logisch dat je jezelf en je publiek regelmatig blijft uitdagen. Wie een copy-pasteshow verwacht van mijn albums is aan het verkeerde adres. Ik ben ook nog zeer jong binnen het muzikale pad dat ik bewandel en dan is er altijd ruimte om jezelf te verbeteren. Ik heb de indruk dat mijn publiek dat ook begrijpt en daarvoor openstaat.»

Wie de concerten in de AB heeft gezien, hoeft zich geen zorgen te maken voor de Lotto Arena?

«Helemaal niet, want het zijn twee totaal verschillende concepten. De mogelijkheid om in Antwerpen te spelen, is een gedroomde uitdaging. Het trekt me uit mijn comfortzone en alleen daarom al moet ik het doen. Een zaal van dat kaliber is eerder kil van sfeer. Dan vraag ik me af hoe ik daar iets teweeg kan brengen dat mensen nog nooit ervaren hebben in zo'n ruimte. Dan zoek ik naar een intimiteit in een zaal die verre van intiem aanvoelt. Het moet een zeer persoonlijke belevenis worden voor mezelf en het publiek. Zoiets triggert me enorm en vergeet ook niet dat ik nu een budget heb om met de productiemiddelen een mooi geheel neer te zetten. Het is de eerste keer dat ik ervaringen en kennis uit mijn verleden als performer, danseres en actrice kan samenbrengen. Ik zie het als een stepping stone naar de manier waarop ik in de toekomst met mijn concerten kan omgaan. En ik speel natuurlijk met fantastische muzikanten die me blijven uitdagen. Dat is de aard van het ongeduldige beestje in mezelf. Vanaf het moment dat ik me te comfortabel voel en de sterktes of zwaktes van de situatie doorheb, word ik hongerig om verder te gaan en nieuwe horizonten te verkennen.»

Uit je muziek spreekt een enorm verlangen naar reizen, ontdekken en ervaringen opdoen. In het Engels hebben ze daar het prachtige woord ‘wanderlust' voor.

«Een perfecte benaming voor wat ik doe en hopelijk nog heel lang kan doen. Wat anderen angst aanjaagt, is voor mij net een uitnodiging om er eens van te proeven. Het leven als ontdekkingstocht dus.»

 Dirk Fryns

Trixie Whitly speelt op 29/04 in de Lotto Arena te Antwerpen, op 01/07 op Rock Werchter en op 03/07 op Couleur Café.