"We hebben gefilmd met 3.000 echte gevangenen"

Jean-Stéphane Sauvaire: "We hebben het grootste deel van de film gedraaid in een verlaten gevangenis in de buurt van Bangkok. Voor het finale ‘muay thai' boksgevecht zijn we verhuisd naar Cebu, een echte gevangenis in de Filipijnen. Daar kregen we de toelating om te filmen met 3.000 echte gevangenen rond ons, en dat was een godsgeschenk. In die gevangenis hadden ze eerder al een video gedraaid die viraal is gegaan op YouTube. ‘Dancing Inmates' heet hij, waar ze dansen op muziek van Michael Jackson. Maar omdat het verhaal zich in Thailand afspeelt, wou ik toch vooral daar de film maken. We hebben bijna een jaar lang acteurs gezocht, mannen die echt in de gevangenis hebben gezeten. De man die King speelt, met zijn gezicht vol tatoeages, was heel behulpzaam bij de casting. Elke zondag kwam hij aandraven met vijftien nieuwe mensen, die we dan fotografeerden en interviewden. Zo verzamelde ik ook allerlei details die ik aan het script heb toegevoegd. Het was alsof ik research verrichtte voor een documentaire."

Sauvaire: "Eigenlijk wel, maar je kunt het niet echt zien in de film. De gebouwen zien er gelijkaardig uit en de mensen ook, maar de tatoeages van de gevangen zijn compleet anders. De Filipijnen zijn namelijk katholiek en Thailand is boeddhistisch. Ik kon dus geen close-ups maken van de mensen rond de boksring."

Sauvaire: "Het toont de evolutie van Billy Moore als persoon. Het eerste gevecht is heel fysiek, brutaal, dicht op de huid. Daar is Billy nog zijn emotionele zelf, een man die overhoop ligt met zichzelf. Dat reageert hij af in de ring. Hij moet nog leren om een thaibokser te worden, want dat is een sport met een duidelijke spirituele dimensie. In het tweede gevecht staat hij op dat vlak al veel verder maar zijn er andere elementen in het spel. Daar is de vraag of zijn wankele fysieke toestand het zal volhouden. Dat probeer ik meer te onderstrepen via de montage. Maar voor het overige heb ik de beide gevechten wel op ongeveer dezelfde manier gefilmd. De camera staat altijd in de ring, nooit erbuiten. Ik blijf bij de acteurs, hun zweet, hun angst, hun lijden, hun gehijg. Dat was trouwens niet gespeeld, denk ik." (lacht)

Joe Cole: «Toen Jean-Stéphane al klaar was met zijn casting en voorbereiding. Hij gooide me pardoes in het diepe. Ik voelde me net zoals de echte Billy zich gevoeld moet hebben, de eenzame westerling in een compleet onbekende cultuur, omringd door gezichten die hij niet kent en een taal hij niet begrijpt. Ik heb er enorm van genoten. Het is voor films zoals deze dat ik acteur ben geworden. Ik wil mezelf zo ver drijven en onderweg fascinerende mensen ontmoeten die ongelooflijke levens hebben geleid en geweldige verhalen te vertellen hebben. Ik geniet ervan om mezelf compleet onder te dompelen in die wereld en dan te moeten worstelen om boven water te blijven.»

Cole: "Ik heb veel opgetrokken met de echte Billy Moore, om zoveel mogelijk te leren van zijn ervaring en zijn manier van te denken. Daarnaast was er natuurlijk ook de fysieke voorbereiding, die niet van de poes was. Ik ben er heel lang mee bezig geweest. In de maanden voordat ik ‘A Prayer Before Dawn' begon, heb ik meegespeeld in het derde seizoen van ‘Peaky Blinders' en een paar andere films, en al die tijd was ik mezelf fysiek en mentaal aan het voorbereiden op deze rol. Ik heb leren thaiboksen, eerst op mijn eentje, daarna het echte zware werk in het zweterige zaagsel van Thailand."

Outnow.ch

Cole: "Een beetje. Ik had al een paar bokskampen gedaan, zij het niet altijd even legitiem. (grijnst) Dit was echter een compleet nieuwe ervaring die mijn grenzen ver verlegd heeft."

Cole: «Hij is een complexe maar heel mooie mens. Een fascinerende figuur. Op het eerste gezicht lijkt hij een nozem uit Engeland die zo dwaas was dat hij in een Thaise gevangenis is terechtgekomen. In werkelijkheid heeft hij echter veel meer te bieden. Hij is een kwetsbare en onzekere verslaafde maar hij heeft er zich ook op eigen houtje doorgeslagen. Die kracht heeft hij ook in zich. ‘Ik was mijn eigen ergste vijand', zegt hij over die periode uit zijn leven. Hij nam het elke dag weer op tegen zijn eigen demonen.»

Sauvaire: "Ze brengen die aan in de gevangenis. Het is een manier om te rebelleren, want volgens de regels mogen ze zich niet tatoeëren. Als ze betrapt worden, worden ze gestraft. Het grappige is dat ze met die tatoeages stoppen als ze vrijkomen. De meeste ex-gedetineerden op wie we een beroep hebben gedaan voor de film hebben tien tot vijftien jaar vastgezeten, en voor criminelen die zo lang vastzitten, knijpen de cipiers wel gemakkelijker een oogje dicht."

Ruben Nollet