"Wij hebben nooit zorgeloze seks zonder condoom gekend"

De film speelt zich af in 1993. Wat herinner jij je van die tijd?

Pierre Deladonchamps: "Ik was 15 in 1993, een zorgeloze tijd in vergelijking met de huidige maatschappij. De mondialisering en het internet hebben veel goede dingen opgeleverd, maar ook een heleboel slechte… Op school en overal daarbuiten had iedereen het over aids. Ik heb nooit de zorgeloosheid gekend van seks zonder condoom."

Vincent Lacoste: "Ik ben geboren in 1993!" (lacht)

De film is geïnspireerd op het leven van Christophe Honoré. Jullie vertolken allebei een bepaald facet van de regisseur. Beseften jullie dat?

Lacoste: "Ja, maar hij is daar altijd vrij discreet over geweest. Gelukkig maar, want als hij me had gezegd dat ik zijn alter ego was, zou dat gênant geweest zijn (lacht). We kwamen zelf tot die conclusie toen we draaiden op de plekken waar Christophe is opgegroeid. Mijn personage woont in hetzelfde appartement in Rennes en bezoekt dezelfde plaatsen, maar Christophe gaf ons wel de vrijheid om onze personages te interpreteren."

Deladonchamps: "Mijn personage, een schrijver, belichaamt in zekere zin de auteurs die hij bewonderde maar nooit ontmoet heeft omdat ze voor hun 40ste gestorven zijn aan aids. Lagarce, Koltès, Guibert, Tondelli... Ik ben blij dat hij me niet te veel op voorhand verteld heeft. Dat zou alleen maar veel te veel druk op mijn schouders hebben gelegd."

Foto Xenix Filmdistribution GmbH

De film is ook een eerbetoon aan de verdwenen idolen van onze jeugd. Wie waren die van jullie?

Lacoste: "Ik hou van Éric Rohmer en van de Amerikaanse cinema: de broers Coen, Scorsese, Frank Capra... Oudgedienden. Op literatuurvlak was ik mega fan van Gogol. Ik hou van die donkere humor in de Russische literatuur."

Deladonchamps: "Ik herinner me niet zoveel van mijn jaren als twintiger. Misschien omdat ik niet gelukkig was. Daarom was ik ook niet echt met cultuur bezig. Er was wel één boek dat me compleet overdonderd heeft: ‘Het dikke schrift' van Agota Kristof. De twee regisseurs die het meeste indruk op me hebben gemaakt, zijn Kubrick en Hitchcock."

Pierre, jij bent doorgebroken met ‘L'inconnu du lac' van Alain Guiraudie. Ook in die film speel je een homo. Ben je niet bang in een vakje geduwd te worden?

Deladonchamps: "Helemaal niet. Ik denk dat het vooral de anderen zijn die schrik hebben van dat etiket. Ik lig daar niet wakker van. Ik ga geen rol weigeren omdat de geaardheid van mijn personage dezelfde is als in een vorige film. Integendeel! Sommigen beweren dat er te veel gay movies gemaakt worden. Nee, er zullen er nooit te veel zijn. Het blijft in verhouding tot de seksualiteit van alle mensen op deze planeet. En het is goed dat er films zijn waarin het niet meer het centrale thema is. Het gaat verder. Verder zelfs dan aids, dat eerder als achtergrond dient. So what als ik alleen maar dit genre van films maak of als ik daardoor geen andere rollen krijg. Deze kunnen ze me in elk geval niet meer afnemen. Daar ben ik trots op."

Foto Xenix Filmdistribution GmbH

Zijn jullie door deze film meer betrokken geraakt bij het onderwerp?

Deladonchamps: "Ik waardeer het altijd als mijn films een politiek kantje hebben. Want politiek passeert ook via de kunst. Kunst helpt een samenleving vooruit. Vaak beter en sneller dan politici. Ik evolueer dus, ja. Gelukkig maar. Ik denk na, probeer me open te stellen voor anderen en voor kunst, stel mezelf in vraag… Ik ben blij dit soort films te maken, want ze helpen op een of andere manier onze samenleving vooruit. En een samenleving zonder kunst is een samenleving die afsterft."

Lacoste: "Het is belangrijk om geëngageerd te zijn in de films die je maakt. Er kunnen niet genoeg films over homoseksualiteit gedraaid worden. Met deze film gaat het bijvoorbeeld ook altijd over ‘120 Battements par minute', terwijl die niks met elkaar gemeen hebben. Twee films over heteroseksualiteit worden toch ook nooit met elkaar vergeleken?"

Deladonchamps: "Het is ongelofelijk dat je anno 2018 nog altijd dingen hoort zoals ‘Weer een film over homo's!' Niemand zou durven zeggen: ‘Weer een film over racisme'. Zulke opmerkingen getuigen wat mij betreft van homofobie. Dat is hetzelfde als zeggen: ‘OK homo's, nu is het wel genoeg…' Ik vond dat choquerend. De gay community heeft lang genoeg gezwegen en is lang genoeg behandeld als geestesziek. Er zijn nu eindelijk films die het maatschappelijke debat overstijgen. Dat voelt goed."

Elli Mastorou