Zangeres Agnes Obel: "Ik heb me door niets laten beperken"

Met haar eerste single ‘Riverside' veroverde de nu 36-jarige zangeres en componiste in 2010 zowat de hele wereld. De dromerige romantiek met een donker folkkantje, omgeven door minimalistische maar zeer catchy pianomotieven tekende voor een heel eigen geluid dat als een welgekomen verfrissing klonk. Haar debuut ‘Philharmonics' was aanvankelijk geen Blitzkrieg, maar won stapsgewijs wel steeds meer zielen, waardoor ze alle vrijheid kreeg om aan opvolger ‘Aventine' (2013) te werken. ‘The sky was the limit' voor de gracieuze Deense maar, onderhuids begon er iets te broeien.

Agnes Obel: "Ik was best dankbaar voor alle media-aandacht en de bijbehorende deuren die zich dan openen. Je staat op de meest prestigieuze festivals en je speelt in legendarische zalen. Tegelijkertijd vraag je je dan af of het publiek echt komt voor de breekbare muziek die ik breng of dat het eerder geïnteresseerd is in het mediafenomeen Agnes Obel. Ik was op wereldtournee toen mijn vader in 2014 stierf. Ik heb gelukkig een aantal shows kunnen verplaatsen om op de begrafenis aanwezig te zijn, maar al snel moest ik terug naar de waan van de dag. Misschien was het wel goed dat ik snel weer de draad moest opnemen. En toch kan je je dan afvragen of je niet beter voldoende tijd neemt om het rouwproces toe te laten, want het gemis blijft ook nu nog knagen. Ik besefte tegelijkertijd dat ik muzikaal gesproken breder wilde gaan dan mijn twee vorige albums."

Je spreekt inderdaad meer registers aan.

"Ik was er ook klaar voor want je doet nu eenmaal meer ervaring op. Het is de eerste keer dat ik vanuit een concept werk. De titel lag vast toen ik aan de songs begon te werken in mijn appartement in Berlijn. Daarna nam ik de sketches mee naar twee studio's in de stad en nodigde ik allemaal nieuwe muzikanten uit. Zo speelt jullie landgenote Catherine De Biasio, de tweelingzus van Melanie, mee op percussie en klarinet en zingt ze ook. Heel mijn begeleidingsband bestaat nu uit vrouwen en dat geeft ook weer een nieuwe dimensie aan de songs."

Foto R.V.

Net als het instrumentarium.

"Viool, cello, klarinet of basklarinet voor de zeer aardse klank terwijl ik met samples van middeleeuwse harpen voor extra sfeerlagen kan zorgen. Buiten piano heb ik ook spinet en celesta gespeeld en mijn stem gesampled om er dan de pitch mee te bewerken. Van heel hoog naar heel laag, ideaal om alles een bevreemdend kantje te geven. Ik heb de plaat ook zelf gemixt en de productie in handen genomen en wilde me op geen enkele manier door verwachtingen van buitenaf laten beperken. En dat kon ik ook door het succes van de twee vorige albums. Op die manier koop je zelf je vrijheid en zit ik nu op een kantelmoment in mijn carrière. Ik kan heel wat verschillende kanten uit zonder mijn roots in vraag te stellen en daar kan je als songschrijfster en muzikante alleen maar dankbaar om zijn."

Wat ons bij de titel ‘Citizen Of Glass' brengt. De uit glas opgetrokken burger verplichtte je om buiten je comfortzone te opereren.

"Vertrekken vanuit een conceptueel punt bakent een aantal zaken af, maar daarbinnen kan je dan wel een enorme vrijheid opzoeken. Op die manier kon ik mezelf muzikaal en tekstueel in vraag stellen. Ik las twee jaar geleden een artikel in Der Spiegel over ‘der gläsener Bürger'. De journalist maakte de terechte opmerking dat we vandaag als het ware allemaal van glas zijn. We worden onder druk van sociale media verwacht om de hele tijd transparant te zijn. Je deelt je geluk met de wereld, je vergroot je betere kanten en je verzwijgt de rest. Ik ben zelf niet gemaakt voor een leven op allerlei sociale media, maar anderen kiezen ervoor om voltijds exhibitionist te zijn. Als je je eigen privacy overboord gooit, kan je op zeer korte tijd een miljoenenpubliek bereiken. En wanneer je werkelijk alles weet over iemand, lijkt het wel alsof die persoon van glas is. Dat fascineert me mateloos."

Dirk Fryns

‘Citizen Of Glass' is uit bij PIAS