Zoontje van Pedro Elias is getroffen door leukemie

Het slechte nieuws sloeg in als een bom. “Rover is een heel enthousiaste kerel”, vertelt Evelien Broekaert in De Tijd. “Maar kort voor de krokusvakantie zwakte dat af. Hij zag heel vaak bleek. Hij zeurde veel. Op school zeiden ze hetzelfde: ‘Hij speelt niet meer op de speelplaats, wil altijd een handje geven aan de juf en heeft het voortdurend koud.' Dat was ons kind niet. Ik dacht aan een ijzertekort en dus gingen we bloed laten trekken. 's Avonds belde de dokter: ‘Zijn witte bloedcellen staan heel laag. 230. Eigenlijk moet dat minstens 1.500 zijn'.”

Een onderzoek in het ziekenhuis stelde Elias en Broekaert in de eertse plaats gerust, maar een paar dagen later kreeg Rover plots hoge koorts.  “Plots krijg je kamer 419. Op de kinderkankerafdeling”, vertelt Elias. “'s Ochtends, toen Evelien er ook was, kwam dokter Renard binnen. Daar was ik al blij mee. ‘Een dokter die vos heet, gaat onze zoon genezen', dacht ik. Wij waren nog altijd wat onnozel aan het doen. En toen zei de dokter: ‘Gaat u even zitten.' Ja, dat is erger dan zeggen: ‘Uw zoon heeft kanker.''

Bloed geven

Rover bleek leukemie te hebben. “De wereld stortte in”, zei Broekaert. De dokter kwam wel meteen met positief nieuws: Rover zou het halen. De behandeling duurt twee jaar, waarvan de eerste zes maanden zeer intensief zouden worden, met onder andere blokken van vier keer per week, vier weken lang chemotherapie."

“Dit worden zes zware maanden, maar we gaan dit doen. Toen ik hoorde dat Rover kaal zou worden, stond ik al bijna met de tondeuse klaar om ook zelf mijn haar af te scheren”, vertelde Elias. “Al vond ik die symbooldaden vroeger zelf onnozel, maar voor Rover vind ik dat niet onnozel. En wat andere mensen kunnen doen? Bloed geven aan het Rode Kruis. Daarmee kan iedereen mee een steen verleggen.”