Dit was Rock Werchter: Red Hot Chili Peppers in vorm, euforie tijdens Fred again.. en geklaag over prijzen en The Barn

Op de openingsdag zorgden Zwangere Guy en de Nederlandse Froukje voor snelle en snedige teksten op de Main Stage, en vooral de eeuwige zwangere rapkoning van Brussel liet daarbij een beklijvende indruk na. Ook Charlotte De Witte, Iggy Pop en afsluiter Mumford & Sons, die inviel voor Stromae, waren in grootse doen. De regen kon het Werchter-publiek niet deren.

Daags nadien was het zalig ontkateren met de tomeloze energie van Black Box Revalation en Kasabian – begeestering die ontbrak in de zakelijke set van The Black Keys. De hoogtepunten vielen te rapen in The Barn: Tamino tekende voor een weergaloos optreden en daarna kwam Editors traag op gang, maar de zinderende finale met het beklijvende ‘No Sound But The Wind’ en een verbluffende versie van ‘Papillon’ was niets minder dan memorabel. De overgave waarmee zanger Tom Smith zijn teksten ten gehore bracht – alsof het zijn vuurdoop op het Werchter-podium was: we zouden er uren naar kunnen kijken.

Maar time is meer dan ooit money op Rock Werchter, getuige de prijs van een entreekaartje. Honger en dorst is eveneens kassa kassa voor de organisatie: festivalgangers klaagden zich een ongeluk over de ‘schandalige’ inflatie van de voedselprijzen op de wei. Afsluiter Red Hot Chili Peppers deden die grieven even vergeten: Anthony Kiedis en co. waren in bloedvorm, de klassiekers werden massaal meegekweeld en op het einde kregen we nog een levensles mee: ‘Be sweet to each other’.

Delirium bij Fred again..

Dag drie stond vooral in het teken van het Britse wonderkind Fred again.., zowat de hipste dj van het moment. XINK, op de Main Stage, zorgde tussen de regendruppels door voor een smeuïge dosis jeugdsentiment met ‘Laat me vrij’ en ‘De Vriendschapsband’, beiden in het collectief geheugen van het Werchter-publiek gegrift, terwijl de vertederende Australiër Xavier Rudd harten veroverde, het verrukkelijke blackwave. hiphopte en rockte tegen de sterren op en de IJslandse magie van Sigur Rós The Barn in een roes dompelde. Alles vormde één langgerekte prelude naar 22u20, toen Fred again.. bewees onze vele zuurverdiende centjes en het lange wachten waard te zijn: de grondvesten van de eivolle tent werden danig op de proef gesteld. Toen Fred tussen het publiek ging postvatten moest een crewlid zijn drumcomputer vasthouden, want door de trillingen van de feestende massa vlogen de kabels uit het ding. Het zorgde voor een straf moment: Fred again.. ging helemaal op in zijn beats, vasthoudend aan niets anders dan zijn muziek, terwijl het publiek zich naar een collectief delirium hoste. Oscar and the Wolf mocht dan wel een wervelende show neergezet hebben op de Main Stage, vanavond werd onze Belgische trots afgetroefd door een bescheiden twentysomething uit Londen.

Daarna was het tijd voor de spectaculaire show van Muse, dat alle registers opentrok met veel eye candy op het podium en een strakke set. Ze zijn dun gezaaid, de wereldbands wiens songs live zó dicht aanleunen bij de albumversies. De avond verliep vlekkeloos, tot de micro het liet afweten bij afsluiter ‘The Knights of Cydonia’. De band verliet prompt het podium, om even later terug te keren en ‘Showbiz’ te spelen, waarbij frontman Matt Bellamy zijn frustratie uitwerkte door zijn gitaar kapot te slaan.

Zondag zorgden Rosalía, Christine and the Queens, Queens of the Stone Age en Lil Nas X voor vreugdesprongetjes. Het slotakkoord van deze 47ste editie was voor Arctic Monkeys: het publiek at gewillig uit de hand van rockidool Alex Turner. Geen ‘Four Out of Five’ maar vijf sterren op vijf voor deze show. Turner hoefde zelfs geen ‘I Wanna Be Yours’ te smachten; het Werchter-publiek sloot hem al vanaf zijn eerste noten in de armen, om nooit meer te lossen.

Rock Werchter: u was wederom fantastisch. Tot volgend jaar!

Alles wat je echt wilt weten vind je op Metrotime.be