Clara Cleymans openhartig over haar seksleven: «Het is toch heerlijk om af en toe te denken: ‘Ik ben een slet’»
Actrice Clara Cleymans praat in een interview met De Morgen eerlijk over haar seksleven. Zo geeft ze toe dat ze (vooral vroeger) regelmatig naar seksfilms keek en verklapt ze de meest bizarre plaats was waar ze ooit de liefde bedreven heeft.
De 33-jarige actrice van onder meer ‘De Ridder’ en ‘Mijn Slechtste Beste Vriendin’ doet die onthullingen in de ‘Marcel Proust’-rubriek van De Morgen waarin ze 19 directe vragen moet beantwoorden. Eentje daarvan is wat ze erotisch vindt. Daar twijfelt ze niet over haar antwoord. «Ik behoor tot de generatie die op jonge leeftijd is blootgesteld aan porno. Op mijn negende ben ik pornofilms beginnen kijken, opnames van Canal+ die ik ontdekt had bij mijn broer. (lacht) De eerste keer was ik volledig in shock, maar daarna keek ik telkens als ik alleen thuis was. Als je dan zelf je seksualiteit begint te ontdekken, besef je gelukkig wel dat porno een soort van sprookje is. Ik heb dat nooit verward met de realiteit. Het merendeel van porno is wel nogal vrouwonvriendelijk. Ik denk dus dat ik vrij mannelijke fantasieën heb, maar gelukkig niet de hele tijd. (lacht) Wat heel gek is: vlak na mijn bevallingen kon ik niet meer naar porno kijken. Mijn lichaam protesteerde. Nu kijk ik dus niet zo vaak meer», vertelt ze.
Innerlijke slet
«Wat mij wel kracht geeft als ik denk aan seksualiteit, en dat heeft wellicht opnieuw met porno te maken, is de gedachte: embrace your inner slut. Dat wordt zo vaak als scheldwoord gebruikt dat je denkt dat je dat niet mag zijn, terwijl je dat op het juiste moment wél mag zijn. Het is toch heerlijk om af en toe te denken: ‘Ik ben een slet’. Niet als stigma, maar als een rol die je speelt op dat moment. Het moet vanuit jezelf komen, en niet om te voldoen aan de verwachtingen van een man», aldus Clara.
Spannend museumbezoek
De mama van twee heeft in het verleden wel vaker op vreemde plekken seks gehad, maar eentje is haar wel nog steeds bijgebleven. «In een museum, achter een werk dat op de grond stond. Ik kan het niet helpen, maar ik ben altijd heel verliefd op mijn man als wij in een museum zijn. Daar hangt een soort spanning, omdat je niet alleen de werken observeert, maar ook observeert wat de ander observeert. Je speelt een spel met de afstand, maar tegelijk voel je je heel verbonden als koppel. Je kijkt naar mooie dingen en dat voedt je. (lacht) Ik heb het nog op andere rare plekken gedaan met minder goede herinneringen, met mensen die niet zo heel lief waren voor mij. Dat gebeurt als je jong bent, dat je niet doorhebt dat iemand je niet echt respecteert en dan doe je gekke dingen», besluit ze.