Martine Jonckheere heeft opnieuw borstkanker: «Ik geef me niet zomaar gewonnen»

Zestien jaar geleden overwon Martine Jonckheere een agressieve vorm van borstkanker. Al die tijd was ze volledig kankervrij, tot een noodlottige vrijdag vlak voor Kerstmis. «Op vrijdag 23 december, om vijf voor één ’s middags, kreeg ik te horen dat de kanker terug was. Ik ben heel rustig gebleven. Vijf minuten later, om 13u, zat ik in de wagen op weg naar de repetitie (van ‘Café Beveren’, een toneelstuk van Jeroen Maes; red.). Pas toen drong het echt tot me door, en ben ik even gecrasht. Toch wilde ik die repetitie absoluut niet missen, al was het maar om mijn gedachten te verzetten. En ik ben blij dat ik dat gedaan heb, want het is uiteindelijk ook mijn laatste geworden», vertelt ze in Dag Allemaal.

Chemo

De 66-jarige voormalige ‘Familie’-actrice ondergaat nu allerlei onderzoeken op uitzaaiingen, maar een chemokuur is wellicht onvermijdelijk. «Daar ben ik het meest bang voor. En vooral de chemopil achteraf, die je een vijftal jaar moet nemen. Ik geloof nu zelfs tien jaar. Die pil doet afbreuk aan je beenderstelsel. Daar heb ik vorige keer serieus van afgezien», zucht ze.

Borstamputatie

Bij haar kankerdiagnose in 2006 liet Martine haar linkerborst amputeren. Ook nu zal ze niet twijfelen als dat opnieuw nodig zou zijn. «Die kans zit er opnieuw dik in. Maar alles zal afhangen van de resultaten. Ik weet het, dat is radicaal, zo’n borstamputatie, maar als ik het niet doe, bestaat de kans dat ik over twee jaar weer een tumor heb. Als ik hiermee mijn leven kan redden, hoef ik er niet lang over na te denken. (...) Toen ik het nieuws bracht aan mijn collega’s bij ‘Café Beveren’, was iedereen erg aangeslagen. Daarom maakte ik er in het West-Vlaams een grapje bij: ‘Weg met die vorte tiete, zeg ik!’ Ik zal iedereen daar missen, want we waren in korte tijd een hechte groep geworden. Bovendien was alles in mijn moedertaal, het West-Vlaams. Een unieke belevenis! Toen ik Jeroen onlangs aan de lijn had, zei hij dat iedereen mij mist. Dat deed me wel iets», klinkt het.

Uithuilen

Hoewel Martine nu meer last heeft van de kanker dan zestien jaar geleden, klinkt ze erg strijdvaardig. «Men mag proberen om mij eronder te krijgen, maar ik kom er altijd weer bovenop. Soms steekt er wel een ongerustheid de kop op, ik ben tenslotte 16 jaar ouder dan de eerste keer, maar ik geef me niet zomaar gewonnen. Het is wel vervelend dat ik er alle dagen mee geconfronteerd word, met die kanker. Omdat deze keer mijn borst echt pijn doet. Ik kan niet meer gaan lopen, want elke schok voel ik, en als ik op mijn rechterzij slaap, word ik wakker. Dat was zestien jaar geleden anders, toen voelde ik niets. Ach... Soms heb ik een dipje, maar dan huil ik eens goed uit en kan ik er weer tegenaan», besluit ze.