SOUNDCHECK. High Hi doet wegdromen naar een betere wereld

Dag Anne-Sophie en Dieter. Jullie nieuwe album kreeg de titel ‘Return to dust’. Geloven jullie in het hiernamaals?

Dieter Beerten (zang, drums): «Niet zozeer, maar ik vind de mythe en de verhalen errond wel interessant. Je zou het willen geloven hé.»

Anne-Sophie Ooghe (zang, gitaar): «Ik geloof wel graag dat er hierna iets is. Maar onze plaat gaat in eerste instantie ook eerder over het verhaal tussen het leven en de dood, dan dat erna.»

Dieter: «Pas na het schrijven hadden we echt door dat dat de rode draad op onze plaat was. We waren niet per se conceptueel begonnen.»

De cover van jullie nieuwe plaat heeft wat weg van een futuristische alienlanding. Is er een nieuwe High Hi ter aarde gekomen?

Anne-Sophie: «Misschien wel. We proberen sowieso altijd iets anders te doen. Een nieuwe High Hi-plaat geeft altijd een nieuwe frisse wind.»

Dieter: «Het is de eerste keer dat we onze cover uit handen gegeven hebben. En ook toen kwam het thema van de dood opnieuw naar boven. Iedereen begon hetzelfde te denken, dus het was eveneens een beetje supernatural hoe alles plots begon te kloppen.»

Anne-Sophie: «Je ziet op de cover ook dat er een hele wereld is achter dat doek. Het gaat over escapisme, het ontsnappen naar een andere planeet of waar dan ook. Dat is wat we graag doen: muziek maken is voor ons iets waardoor we in een andere wereld terechtkomen. »

Jullie meest recente single ‘All Cool All Fine’ gaat naar eigen zeggen over de tweestrijd van «de wereld is naar de klote, maar ça va». Twee dagen na de release brak de oorlog uit, sloegen we jodiumpillen in en kwam er nog eens een vernietigend klimaatrapport. Voelen jullie je nog steeds cool and fine?

Dieter: «We waren eigenlijk een beetje kapot van die combo. Het was sowieso waanzinnig toen die oorlog uiteindelijk echt uitbrak, en toch gaat iedereen zijn leven hier gewoon door. En dat is wat dat nummer exact is: je komt buiten, de zon schijnt en tegelijk zijn er 2.000 kilometer verder bommen aan het vallen. Dat is gewoon absurd. Op dat moment was dat nummer helemaal niet meer belangrijk.»

Anne-Sophie: «We bedoelden dus: de wereld is naar de kloten, maar ça va, iedereen doet maar voort. Maar nee, de wereld zelf is niét ça va. En dat is heel hard te horen aan onze plaat. Het klinkt misschien heel blij, maar als je wat dieper gaat spitten, merk je dat het helemaal niet zo licht is.»

Zijn jullie eerder pessimisten?

Dieter: «Ja, ik ben wel redelijk cynisch en pessimistisch. Ik geloof in het goede van de mens, maar er zijn periodes in de geschiedenis waarin de mensheid vooruit gaat, of achteruit gaat. Nu heb ik wel het gevoel dat we echt niet de goede richting uitgaan. De laatste keer dat ik echt het gevoel had dat we de goede richting uitgingen was met het begin van de Arabische Lente. Toen dacht ik: ‘Wow, mensen pakken het heft in eigen handen, amai, zalig! Eindelijk echte democratie!’ En dan: ‘Nope’. Daarna is het wel heel snel gekanteld.»

Oei, dat is al meer dan tien jaar geleden. Hoe oud was je toen?

Dieter: «Ik was 21 en heel optimistisch. We waren toen ook al muziek aan het spelen, gewoon Anne-Sophie en ik in de kelder, vanalles aan het maken. Ik had al met veel mensen samengespeeld toen, maar het was de eerste keer dat ik iemand zo perfect kon aanvoelen en andersom. Al vanaf het begin was het meteen een perfecte match. Een vonk die heel belangrijk was.»

Anne-Sophie, op de finale van Humo’s Rock Rally zou je gezegd hebben: «Zodra ik op een podium sta is het alsof ik aan de hemelpoort mag aankloppen.» Voel je die euforie nog steeds?

Anne-Sophie: «Jazeker! Ik doe niets liever dan één noot spelen en daarna niet meer nadenken. Met ouder worden vind ik dat wel moeilijker. Ik heb meer stress dan vroeger. Maar als het lukt om die zelfkritiek uit te schakelen, dan is het podium mijn favoriete plek om te zijn, omgeven door mijn twee favoriete personen.»

Dieter: «Ik kan jou ook echt zien verwelken als je te lang niet op een podium gestaan hebt.»

Anne-Sophie: «Vooral als we heel veel spelen en het daarna plots wegvalt, kan ik heel snel heel diep gaan.»

Dieter: «Dat is inderdaad een van de moeilijkste gevoelens ter wereld: veel optredens doen, en dan thuiskomen. Dat ‘en nu?’-gevoel is heel vervelend.»

Dan kan ik me voorstellen dat de coronacrisis heel moeilijk geweest is.

Anne-Sophie: «Klopt. Ten opzichte van andere bands hebben we nochtans wel heel veel gespeeld. We konden niet klagen, maar anderzijds hadden we ook veel tegenslagen. Al onze ‘eerste keren’ werden uitgesteld of gecanceld.»

Dieter: «Pukkelpop viel weg. De AB-show viel weg. Er kwam vertraging op alles wat we aan het opbouwen waren.»

Anne-Sophie: «Op dat vlak was die periode traumatisch. Ik wacht tot ik op het podium van Pukkelpop sta, om te geloven dat het echt gaat gebeuren. Nu heb ik nog altijd iets van: 'We zullen wel zien'.»

Jullie waren nochtans een van de weinige bands die een beetje zijn doorgebroken tijdens de crisis. Met ‘Daggers’ hadden jullie zelfs je eerste echte radiohit. Hoe komt dat?

Dieter: «Géén idee! Veel vrienden uit de muziekwereld vroegen me hoe ik het gedaan had. Maar ik zou het niet kunnen nadoen. Het is gewoon toeval. Je moet geloven in jezelf, denken dat je goede dingen maakt en hard werken, maar je kan niet iets in iemands strot rammen. Wij hadden het geluk dat mensen plots aansluiting vonden bij onze muziek.»

Anne-Sophie: «Het was echt een momentum dat we wilden grijpen. Dat is ons net gelukt en daar zijn we heel dankbaar voor.»

Firepool werd daardoor jullie doorbraakplaat. Zorgde dat voor meer druk op de opvolger?

Anne-Sophie: «De wereld lag toch een beetje stil, dus die druk viel wel mee. We waren niet per se bezig met ‘We moeten een nieuwe Daggers maken’. Als je dat doet, dan maak je gewoon slechte nummers. Ik denk dat wij nu vooral meer en meer onze eigen sound aan het vinden zijn.»

Dieter: «We hebben ook opnieuw met hetzelfde team gewerkt. Op onze vorige plaat was dat muzikaal nog een ontdekkingstocht, maar nu kennen we elkaar beter. Daardoor konden we nu breder gaan en nieuwe geluiden ontdekken. We hebben zelfs niet nagedacht om met andere mensen te werken, want we hadden nog zo veel te vertellen.»

Anne-Sophie: «Sinds enkele jaren doen we eigenlijk gewoon wat we voelen. Dat geeft veel vrijheid. En op dat spoor zitten we nog altijd.»

‘Return to dust’ verschijnt op morgen. Op zondag 1 mei stelt High Hi de nieuwe plaat voor in de AB. Deze zomer staan ze onder andere op Pukkelpop.