SOUNDCHECK. Warpaint: «Muziek helpt ons te ervaren in plaats van te oordelen»
Twaalf jaar geleden rees Warpaint met debuutalbum ‘The Fool’ hoog uit boven de indievijver van Los Angeles. Het vrouwenkwartet maakte naam met dromerige indierock die het begrip ‘weemoed’ een nieuwe dimensie gaf. Drie albums later is Warpaint de indiescene al lang ontgroeid. Tot stiekeme spijt van ondergetekende, die de band koesterde als de verborgen parel die Warpaint anno 2011 was. Ongerept, niet bestemd voor de commerciële machinerie van de muziekindustrie. Het liefst van al bleef Warpaint een goed bewaard indiegeheimpje. Metro sprak met gitariste Theresa Wayman en bassiste Jenny Lee Lindberg, net voor hun optreden in de Ancienne Belgique in Brussel.
Dag dames. Wat me opviel bij het luisteren naar de plaat: Warpaint klinkt optimistischer en luchtiger dan ooit. Een bewuste keuze?
Theresa Wayman: «Nee, niet echt. De sound is meer een reflectie van onze gemoedstoestand op dit punt in ons leven. Het album is trouwens op papier gezet voor de pandemie, en voordat we dus gescheiden van elkaar moesten leven. Het is zeker geen coronaplaat.»
Jullie eerdere werk wentelde zich in donkere melancholie en voelde ook veel intiemer aan. Was dat tevens een snapshot van jullie gemoedstoestand indertijd?
Jenny Lee Lindberg: «Absoluut. We evolueren als band en persoon. Als opgroeiende puber moet je heel wat uitzoeken over het leven. Dat kan heel plezierig zijn, maar ook extreem overweldigend, want je ontbeert sommige tools waarover je later in je leven wél beschikt. Je wilt je ook voortdurend bewijzen, en dat kan heel stresserend zijn. Op deze plaat zijn de lyrics nog even existentieel als vroeger, maar ze geven blijk van veel meer begrip en wijsheid over de wereld om ons heen.»
Jullie zijn nu bijna half jullie leven lid van Warpaint. Hoe lang blijft het liedje duren? Worden jullie nooit moe van elkaar?
Wayman: «Onmogelijk om te zeggen. Da’s hetzelfde als vragen of je relatie eeuwig zal duren. Niemand die het antwoord weet. Ik hoed me voor uitspraken op dat vlak.»
Emily had zich in een interview laten ontvallen dat «het bijna een daad van rebellie is om optimistisch te zijn in dit klimaat van negativiteit, zeker in de mainstream media.» Zijn we met z’n allen somberder geworden dan pakweg twee decennia geleden?
Wayman: «Twintig jaar geleden was ik nog vrij jong, toen volgde ik de mainstream media nog niet zoals nu. Maar het nieuws is nooit echt een bron van optimisme geweest. De blikvangers stemmen vaak somber. Actuaprogramma’s proberen de stroom aan negativiteit soms te counteren met een item over een otter die geboren wordt in een zoo, maar doorgaans overheerst het slechte nieuws: recessies, oorlogen en dergelijke.»
Lindberg: «Er worden ook veel meer meningen op ons afgevuurd. Iedereen wil gelijk hebben.»
Moet muziek tegengewicht bieden aan die negativiteit?
Lindberg: «Het moet niet, maar muziek heeft die kracht. Muziek drijft op emoties, en dat kan mensen helpen om hun geest en blik te verruimen. Het kan het accent verleggen van oordelen en analyseren naar simpelweg ervaren – zonder meer.»
‘Radiate Like This’ heeft op ratingsite Metacritic de beste score van alle Warpaint-albums tot nu toe. Hechten jullie belang aan de mening van de recensent?
Lindberg: «Ik hecht er niet te veel waarde aan. Weet je: een artiest die gaat zweven door een gunstige recensie, gaat net zo makkelijk balen en terneergeslagen zijn van een ongunstige recensie. Recensies matchen niet goed met creativiteit. Die afhankelijkheid van lovende kritieken fnuikt de creatieve energie. Idealiter zouden recensies – lovend of niet – je niet mogen raken. Uiteindelijk maken we muziek voor onze fans, om aansluiting te vinden met de mensen die ons begrijpen en van ons houden, en niet voor een vijfsterrenrecensie.»
Zijn fans dan de ultieme vorm van erkenning voor jullie?
Wayman: «Ja. En onze vrienden, onze naasten, mensen wiens muzieksmaak we vertrouwen. Altijd leuk om berichten te krijgen van creatieve mensen die je respecteert.»