MOVIES. Koppel gooit tradities overboord in ‘Le syndrome des amours passées’: «We wilden het hebben over seksualiteit, verlangen en jaloezie»

Vanwaar komt dit verhaal over een man en een vrouw die een koppel vormen, maar weer de lakens moeten delen met hun exen?

Ann Sirot: «Het leek ons in de eerste plaats een grappig uitgangspunt voor een komedie. We wilden dat koppel in een absurde fictieve situatie plaatsen en het op die manier hebben over seksualiteit, verlangen en eventuele jaloersheid, binnen het koppel en erbuiten.»

Het begint allemaal met een kinderwens. Om het moeilijke verschil tussen een koppel en een gezin aan te kaarten?

Raphaël Balboni: «We hebben het in de film verwerkt omdat we ons daar zelf ook vragen over stellen.»

Ann: «Het publiek mocht zeker niet uit het oog verliezen dat onze personages aan dit vreemde avontuur beginnen om een kind te krijgen. Dat was een uitdaging voor ons. Er zijn ook lange stukken in de film waar we het er niet meer over hebben. We merken ook dat ‘koppel’ en ‘gezin’ twee heel verschillende onderwerpen zijn.»

Hoe reageerde het publiek tijdens de eerste vertoningen?

Raphaël: «Ons valt op dat het verhaal mensen om heel uiteenlopende redenen lijkt aan te spreken. Er was een vrouw die ons kwam zeggen dat ze het fijn vond om hetero en cisgender personages te zien die zo anders waren dan de archetypes. ‘Ik voel me nu minder beoordeeld omdat ik er één ben’, zei ze. (lacht) Diezelfde avond vertelde iemand anders ons dat we een ‘anti-boomer’-film hadden gemaakt. Zo hadden wij het niet echt bekeken.»

Je krijgt toch de indruk dat de film de kijker uitnodigt om de pagina om te slaan en af te stappen van vastgeroeste ideeën.

Ann: «In die zin is het inderdaad een uitnodiging om het anders aan te pakken, ja.»

Raphaël: «We stellen vast dat de mensen erover beginnen te discussiëren. Ze praten over hun eigen relatie, hun exen. We merken dat ze erover nadenken, en dat doet ons veel plezier.»

Hoe werken jullie precies met de acteurs?

Ann: «We hebben de gewoonte om scènes te schrijven zonder vaste dialogen. We nemen veel tijd om te repeteren met de acteurs, zodat die de scènes een aantal keer kunnen doornemen en hun eigen woorden vinden om de situatie uit te drukken. Wij geven hun aanwijzingen, maar we laten hen vooral hun eigen gesprekken voeren. Dat maakt het anders voor hen omdat ze geen tekst vanbuiten hoeven te leren, maar het vergt wel veel aanwezigheid en concentratie. Ze zijn voorbereid, al is het niet op dezelfde manier.»

Jullie hebben de opnames op een duurzame manier aangepakt. Wat betekent dat precies?

Raphaël: «We hebben alles in Anderlecht gedraaid om de transporten en de nood aan vrachtwagens te beperken. Onze set designer vroeg ons wat voor hoofdlocatie we zochten, en zeiden hem dat een gebouw zoals het zijne perfect zou zijn, want dan konden we veel sets creëren op hetzelfde adres. Hij antwoordde dat hij heel toffe buren had, en zo zijn we vertrokken. Onze productieleider was geweldig trots omdat hij uiteindelijk maar één keer zijn vrachtwagen hoefde vol te tanken! (lacht) Het was dus niet alleen duurzaam en milieuvriendelijk, het heeft ons ook een hoop tijd en geld bespaard.»

De liefdesscènes zitten vol verbeelding en verschillen sterk van elkaar. Waar hebben jullie de inspiratie gehaald?

Raphaël: «We hadden meteen het idee dat de sensualiteit en het genot van binnenuit moest komen. Dat uitgangspunt leidde ons meteen naar een aantal inspiratiebronnen. De beelden die de Amerikaanse fotograaf Jimmy DeSana creëerde bijvoorbeeld. Of het werk van Simon Loiseau, een kunstenaar die ons een rubberen luchtkamer heeft geleend voor een van de vrijscènes. We hebben ook samengewerkt met choreograaf Denis Robert om de lichamen te laten bewegen. Het komt erop neer dat we allerlei grappige en ludieke ideeën verzameld hebben. Uiteindelijk putten we vooral inspiratie uit dans, theater en plastische kunst. Als we een dossier samenstellen om steun te vragen voor een nieuw project verwijzen we zelden naar andere films.»

‘Le syndrome des amours passées’ speelt vanaf vandaag in de zalen.

RECENSIE ‘LE SYNDROME DES AMOURS PASSEES’ ****

Wie zegt dat de Belgische film nooit geestig is? We stellen je voor aan Sandra en Rémy, een koppel dat het moeilijk heeft om een kind te krijgen. Tot ze ontdekken dat hun probleem te maken heeft met het ‘syndroom van vroegere liefdes’. De remedie die de dokter voorschrijft, klinkt surrealistisch maar is daarom niet minder duidelijk: als ze hun gezin willen uitbreiden, moeten ze allebei een lijst maken van al hun exen en gewoon nog één keer met hen naar bed gaan. Het duo Ann Sirot & Raphaël Balboni, dat eerder al in de smaak viel met ‘Une vie démente’, pakt deze keer uit met een romantische komedie die de clichés van het genre omverwerpt en thematisch een grote sprong voorwaarts maakt. De film is even hilarisch als vertederend, met name door de onberispelijke acteurs. Maar wat nog het meest verrast, is hoe creatief de film uit de hoek komt, zowel qua vorm (elke vrijscène is nog maffer dan de vorige) als qua inhoud (de traditionele visie op het koppel krijgt ervan langs). Een heerlijke ontdekking: eigentijds, speels en diep ontroerend. (si)

Alles wat je wilt weten vind je op metrotime.be