MOVIES. ‘Dune’, het kabinetstukje van Denis Villeneuve: «Ik wou de tiener in mezelf niet teleurstellen»
Niet te verfilmen. Dat was altijd het verdict over Frank Herberts vuistdikke sciencefictionklassieker ‘Dune’, over een jonge prins die een verre zandplaneet onder zijn hoede krijgt. Ridley Scott brak er zijn tanden op stuk, David Lynch vindt zijn versie het dieptepunt uit zijn carrière. Nu heeft Denis Villeneuve (‘Sicario’, ‘Arrival’) zijn kans gewaagd, en hij heeft er zowaar een verbluffend spektakel van gemaakt.
Zeg eens eerlijk: hoe vaak heb je de voorbije jaren te horen gekregen dat je gek was om aan ‘Dune’ te beginnen?
Denis Villeneuve: «Eén keer. En dat was heel vroeg, net voor ik aan het scenario begon. Ik zat in Montreal aan tafel met Hans Zimmer, de componist, die net als ik al 40 jaar een enorme fan is van het boek. Hij zei me dat hij er altijd van gedroomd had om muziek te schrijven voor ‘Dune’ en dat hij nooit andere verfilmingen bekeken had omdat hij ‘maagd’ wou blijven. Hij wou een onbezoedeld oor houden. En toen keek hij me aan en zei: ‘Is het eigenlijk wel een goed idee om het te proberen?’»
Maar je hebt niet naar hem geluisterd?
«Ik begreep wat hij bedoelde. De kans dat het me zou lukken was heel klein. Ik moest er alles aan doen om de 13-jarige tiener in mezelf, de jongen die een fervente fan van ‘Dune’ was geworden, tevreden te stellen. Dat was een van de grootste uitdagingen van dit project: om mezelf niet teleur te stellen. Ik was dan ook mijn grootste criticus tijdens het maken van de film.»
Je hebt al vaak gezegd dat de mensen ‘Dune’ absoluut op een groot scherm moeten gaan zien. Waarom vind je dat zo belangrijk?
«Om verschillende redenen. Voor mij is het witte doek geen nostalgie. Het maakt deel uit van mijn filmtaal. Ik heb cinema in gedachten als ik een film ontwerp en draai en monteer. Ik wil iets maken dat het publiek volledig opslorpt, en dan moet je dat zien op een plaats waar je niet afgeleid wordt. Cinema is bovendien een gemeenschappelijke ervaring, en daar hebben we nood aan. Dat mag niet verloren gaan. En ik wil me verzetten tegen de clanvorming die momenteel aan de gang is, waar het publiek onderverdeeld wordt in een Netflix-clan, een Disney-clan, een Amazon-clan en noem maar op. Ik wil cinema maken voor iedereen, films die bruggen bouwen en deuren openen.»
RECENSIE DUNE****
40 jaar nadat David Lynch er zijn vingers aan verbrandde, wordt ‘Dune’ in ere hersteld en knalt het avontuur van het scherm. Hoofdfiguur is nog steeds Paul Atreides (Timothée Chalamet), voorbestemd om voor rekening van een keizerrijk een dorre planeet te exploiteren. Tenzij zijn vreemde visioenen ervoor zorgen dat hij van kamp verandert, gigantische wormen trotseert en zich aansluit bij een autochtone stam die op een messias wacht. In wezen is ‘Dune’ een luxueuze en geraffineerde inleiding op het verhoopte vervolg. Het spektakel dat regisseur Denis Villeneuve (‘Blade Runner 2048’) opvoert, hypnotiseert echter door zijn grandeur, zijn meeslepende kracht en zijn ijzersterke cast. In een tijd waar het voortbestaan van de bioscoop in gevaar is, geeft Villeneuve ons een sublieme reden om het witte doek vooral te beschermen. (si)