MOVIES. ‘Lamb’, een gekke kerstfabel met Noomi Rapace: «Op deze film heb ik heel mijn leven gewacht»

‘Lamb’ houdt het midden tussen een mijmerende auteursfilm en een maffe donkere komedie. Hoe pitchte de regisseur de film aan jou?

Noomi Rapace: «Ik wist totaal van niets! Valdimar [Jóhansson, de regisseur, nvdr] stuurde me een boek met tekeningen en beelden om me nieuwsgierig te maken, en dat gaf me zin om hem te ontmoeten. Hij heeft me opgezocht in Londen om me alles uit de doeken te doen. Maar bizar genoeg stopte hij me enkel het script in handen, zonder een woord te zeggen, en trok zich vervolgens terug in mijn tuin. Gewoonlijk zeggen regisseurs dingen zoals ‘Ik heb de rol voor jou geschreven. Laat me je uitleggen waarom je perfect bent!’ Maar hij liet me rustig het script lezen terwijl hij naar de bloemetjes ging kijken. (lacht) Dus heb ik het gelezen… en ik heb meteen ja gezegd. Het was een heel gemakkelijke beslissing.»

Wat trok je precies aan in dit verhaal over een boerenechtpaar dat een lam opneemt in hun gezin?

«De originele manier waarop de film het over rouw heeft. En over liefdesverdriet en wanhoop. Hoe keer je terug naar het leven als je kwijt bent wat je het meest dierbaar is? Je kan ‘Lamb’ ook zien als een rauw en wreed verhaal over moederschap. Maar de film raakt al die thema’s gelukkig heel eenvoudig, waardig en elegant aan. En geestig! De dramatiek is gedempt. Ze zit tussen de oren van de personages. Maar je voelt de vulkaan kolken, en de brutaliteit haalt hen in. Eerlijk gezegd zat ik al mijn hele leven te wachten op een film als deze.»

Het is algemeen geweten dat je beter niet met dieren werkt in een film. Hoe viel de samenwerking met de schapen mee?

«We moesten enorm veel geduld hebben, steeds opnieuw. Ik herinner me een dag waar het lammetje moest inslapen voor een scène waar het ligt te ronken in mijn armen. Dus wiegde de verantwoordelijke het diertje tot het insliep, terwijl de hele ploeg geduldig en stil wachtte op het signaal dat we eraan mochten beginnen. Toen het eindelijk zover was, kreeg ik het lam toegestopt... en begon het natuurlijk het hele dorp bij elkaar te blaten! (lacht) ‘Iedereen naar buiten, we proberen het opnieuw!’ Maar de ergste van allemaal was Carlos de kat. Dat was een echte diva. Hij wou nooit weg van het bed in de slaapkamer, behalve die ene dag dat we hem daar samen met mij wilden filmen. Ik deed alsof ik sliep, terwijl de crewleden kattenbrokjes op me gooiden. Die kat keek naar mij maar verroerde geen vin. Het was een waar circus. Maar uiteindelijk loonde het wel de moeite. Je moest gewoon openstaan voor de suggesties van die dieren.» (lacht)

Het is de eerste keer dat je in IJsland draait. Wat is je band met dat opmerkelijke eiland?

«Ik heb er een jaar of vijf gewoond. We zijn naar daar verhuisd toen ik 5 was, en daarna zijn we teruggekeerd naar Zweden. Dat vond ik vreselijk! (lacht) Ik herinner me nog precies de dag dat we daar aankwamen. Ik voelde er meteen die fameuze energie waar iedereen het over heeft, een bepaalde warmte in combinatie met een zeer directe stijl. Als tiener ging ik elke zomer terug om te werken en mijn vrienden op te zoeken. Ik spreek de taal nog steeds. De band is nooit echt verbroken.»

IJsland staat bekend om zijn adembenemende landschappen. Voelde je die invloed tijdens de opnames?

«Goed gezien. Je hoort het steeds vaker, maar in een IJslandse film speelt er altijd een extra personage mee: de natuur. Die moet vaak de innerlijke strijd van de personages weerspiegelen. De omgeving helpt effectief enorm. Ik had voortdurend het gevoel dat al mijn zintuigen wakker waren. Ze stuurden mijn emoties exponentieel terug: mijn jeugdherinneringen, de pijn van de personages, het eigenaardige verhaal dat we vertelden. Alles liep door elkaar, en ik kon niet anders dan me laten meevoeren. Maar ik moet toegeven dat het sowieso deel uitmaakt van mijn werkwijze. Ik laat los en verlies mezelf, zodat het personage me kan vinden.»

RECENSIE LAMB****

Op kerstavond horen Maria en Ingvar een vreemd geluid in de stal waar hun schapen slapen. Enkele weken later wordt een uniek lam geboren dat het dagelijkse leven van het IJslandse boerenechtpaar grondig door elkaar schudt. Alsof het niets is, halen ze het lam weg uit de stal en nemen het op in hun gezin. Ze putten er vreugde en rust uit, maar de natuurlijke orde der dingen heeft een donker gevoel voor humor… Het is beter om zo weinig mogelijk te verklappen van de plot van ‘Lamb’, zodat je als kijker kan genieten van zijn goed getimede wendingen. Deze originele rouwfabel heeft echter meer te bieden dan enkel een paar twists, en hij laat de kijker vrij om het verhaal naar goeddunken te interpreteren. De eerste akte is ingetogen en emotioneel, de tweede neigt naar situatiehumor, en de derde evolueert naar een bovennatuurlijke thriller. Moet je ‘Lamb’ zien als een satire op de katholieke cultuur? Een antropomorf sprookje? Of zelfs een ode aan de oppermacht van de natuur? Vraag, en gij zult ontvangen! (si)