MOVIES. Oscarwinnaar Florian Zeller over zijn indringend drama ‘The Father’: «Acteurs verbergen zich altijd achter hun personage»
Wat doe je als je op je oude dag voelt dat je beetje bij beetje je verstand en je geheugen verliest? De Franse schrijver/regisseur Florian Zeller pakt in zijn bioscoopdebuut ‘The Father’ een schrijnend thema aan. Het leverde zijn film meteen twee Oscars op, voor zijn script en voor hoofdacteur Anthony Hopkins.
In jouw originele theaterstuk ‘Le père’ heet de hoofdfiguur André, maar in de film heet hij Anthony, zoals je hoofdacteur. Vanwaar die keuze?
Florian Zeller: «Weet je, acteurs verbergen zich altijd achter hun personage. Ik wou die grens zoveel mogelijk vervagen. Ik wou absoluut vermijden dat Anthony Hopkins een oude man met dementie zou imiteren, dat hij research zou doen naar hoe iemand met die ziekte stapt en praat om dat uiteindelijk na te doen. Ons motto tijdens de opnames was ‘No Acting Required’. Niet Nodig Om Te Acteren. Ik wou dat hij zoveel mogelijk zichzelf zou zijn voor de camera.»
Was dat gezien het onderwerp van de film niet heel confronterend voor hem? Hij is tenslotte al 83.
«Zeker. Hij heeft voeling met al de thema’s die ‘The Father’ aansnijdt, ook al is hij zelf nog heel scherp van geest. Hij draagt die bezorgdheid met zich mee. Volgens mij maken we ons daar trouwens allemaal zorgen om. Ons doel was om zo dicht mogelijk bij die pijnlijke waarheid te komen en in alle eenvoud zo diep mogelijk te snijden.»
Hoe is de sfeer op de set als je zo’n indringend drama maakt?
«Heel positief. ‘The Father’ is geen Hollywoodfilm, maar een klein onafhankelijke Britse productie. We hebben in een kleine studio in Londen gedraaid met een kleine ploeg, heel intiem en gefocust. En met veel positiviteit, paradoxaal genoeg. Ik zeg ‘paradoxaal’ omdat we effectief een onthutsend verhaal vertellen en de acteurs pijnlijke emoties moesten opdelven. Maar we genoten ervan om samen te proberen iets moois te maken uit iets onrustwekkends.»
In de trailer van het theaterstuk ‘Le père’, die je op YouTube vindt, hoor je het publiek vaak lachen. Niet meteen wat je verwacht bij een verhaal als dit.
«Het toneelstuk had een kant die meer aanleunde bij farce, terwijl de filmversie meer een tragedie is. Al zijn er ook momenten die lichtvoetiger of geestiger zijn. Het zijn artistieke keuzes. Als ik iets schrijf, beeld ik me altijd in dat ik in het publiek zit. Dat is mijn uitgangspunt.»
Hoe kijk je terug op die Oscaravond?
«Ik weet dat ik veel tegenstrijdige emoties voelde. Maar de voornaamste was toch geluk. En uiteraard ook dankbaarheid. Ik zie mijn Oscar als een teken van aanmoediging, zeker na een jaar dat zo moeilijk is geweest voor zoveel mensen. Dat geluk was des te groter omdat Anthony Hopkins ook een Oscar kreeg. Dat was een complete verrassing.»