MOVIES. Renate Reinsve, bekroond in Cannes voor haar rol in ‘The Worst Person in the World’: «Onze generatie staat voor een paradoxale keuze»

Hoe heeft regisseur Joachim Trier je gekozen voor de rol van Julie, een jonge vrouw die er maar niet in slaagt om rustig beslissingen te nemen?

Renate Reinsve: «Hij heeft de rol voor mij geschreven! Ik had een piepklein rolletje in ‘Oslo, August 31st’, een van zijn vorige films, en hij zei me dat ik alles in me had om een hoofdrol te spelen. Toen hij zag dat ik jaren later nog altijd nergens aan de bak kwam, is hij maar zelf beginnen te schrijven. Hij had gemerkt dat onze gesprekken altijd uitdraaiden op existentiële vragen. Wat is liefde, waarom belanden we telkens weer op dezelfde manier in dezelfde miserie, dat soort dingen. Door mijn werk in het theater wist hij ook dat ik gemakkelijk overschakel van drama naar komedie.»

Wat dacht hij toen hij je dit script voorlegde?

«Ik was heel nerveus, maar ik voelde meteen een band met Julie. En nu de film vertoond wordt, merk ik dat ik niet de enige ben. Iedereen stapt op me af om me te zeggen dat ze zichzelf herkennen in haar.»

Hoe zou je die herkenning omschrijven?

«Ik denk dat Julie echt een kind van deze tijd is. Ze toont de verwarring en onzekerheid die mijn generatie soms ervaart als ze keuzes moet maken. Het is een economisch concept, maar het past goed bij hoe we ons voelen. Onze ouders en grootouders moesten al op jonge leeftijd hun carrière en gezin kiezen. Wij kunnen veranderen van job of partner wanneer we willen. Dat is heel goed, maar het botst ook met de cultuur die ons voorafgaat. En met het kapitalisme van onze samenleving, die onze sociale contacten herleidt tot simpele machtspelletjes. Kijk naar Instagram. Dat is in wezen een marktplaats.»

Hebben millennials te veel vrijheid?

«Nee, maar die overvloed aan keuzemogelijkheden kan ons onrustig maken. De film gaat erover dat we de ellendige momenten in ons leven moeten aanvaarden zoals ze zijn, zonder er te diep over na te denken. We moeten zelfs proberen om ze te vieren.»

RECENSIE

Laten we de romantische komedie eens ernstig nemen. Terwijl Netflix en consoorten het genre met steeds meer stroop bekladden, kiest de Noorse cineast Joachim Trier een intelligentere koers. Hij pakt uit met een ambitieuze fantasie over liefde onder millennials. De twaalf avonturen van hoofdfiguur Julie vinden de (verrassende) middenweg tussen de intellectuele humor van Woody Allen en de popmontage van ‘How I Met Your Mother’. Op papier gaat het over een driehoeksverhouding, maar de film overstijgt de formule door een ludieke regie (te veel briljante ideeën om er een favoriet uit te pikken). Het onderwerp is bovendien actueel genoeg om boomers te prikkelen, en de kwetsbaar geestige hoofdactrice spat van het scherm. Kiezen is verliezen… maar als je Julie links laat liggen, zal je er spijt van hebben. (si)