Rebecca Marder over ‘Mon Crime’, #MeToo en Ozon: «Ozon straalt onwaarschijnlijk veel werklust uit»
Rebecca wie, horen we je denken? We raden je aan om de naam te onthouden. De Franse actrice was enkele maanden geleden nog voor iedereen een nobele onbekende. Intussen kreeg ze een nominatie voor een César als grootste vrouwelijke belofte (voor ‘Une jeune fille qui va bien’) en straalde ze in de rol van de jonge Simone Veil in ‘Simone, le voyage du siècle’. En nu neemt ze een van de hoofdrollen voor haar rekening in ‘Mon crime’, de nieuwe boulevardkomedie van François Ozon (‘8 Femmes’).
‘Mon Crime’ heeft een geweldige cast, van Isabelle Huppert en Fabrice Luchini tot Dany Boon en André Dussolier. Hoe ben jij erbij geraakt?
Rebecca Marder: «Ik heb gewoon auditie gedaan voor de rol van Pauline, de jonge advocate die haar vriendin Madeleine ertoe aanzet om de vrouwenhaat van de rechtbank waar ze terechtstaat voor moord in haar voordeel te keren. Na de eerste ontmoetingen kreeg ik het hele script te lezen, en zat ik hardop te lachen. De tekst zit vol absurde dialogen, zoals ‘Sorry Madeleine, die misdaad is al bezet!’ (lacht) Op papier was het al heel levendig en theatraal, en ik kon niet wachten om er mijn tanden in te zetten.»
François Ozon staat bekend om zijn liefde voor acteurs. Kan je die bevestigen?
«François staat heel dicht bij ons omdat hij zelf de camera kadreert, wat eerder uitzonderlijk is bij een regisseur. Hij is echt deel van het acteerspel en heeft veel aandacht voor hoe wij de opnames beleven. Hij straalt onwaarschijnlijk veel werklust uit. Ik heb me altijd afgevraagd hoe hij het fysiek kan opbrengen om elk jaar weer een nieuwe film af te leveren. Nu begrijp ik het. Hij verenigt zijn team door op elk klein detail te letten en dus het werk van iedereen te waarderen. Kijk naar de kostuums in deze film! En de kapsels! Het ziet er allemaal fantastisch uit.»
‘Mon Crime’ is een komedie, maar daaronder zit een provocerend verhaal over twee vrouwen die ingaan tegen de beperkte vrijheid die ze in de jaren 1930 genieten. Hoe zie jij die kant van de film?
«Het toneelstuk uit 1934 dat aan de basis ligt van de film is behoorlijk vrouwonvriendelijk. François Ozon heeft het een stevige update gegeven door er een scheut #MeToo en opstandigheid in te mengen. Je kan de twee hoofdpersonages immoreel vinden, maar voor mij maakt de context van de jaren 1930 hen eerder visionair. Als je de film met hedendaagse ogen bekijkt, is het idee van twee heldinnen die naar de rechtbank komen om iedereen keihard voor te liegen des te provocerender. Maar het gaat verder dan dat. Pauline en Madeleine wijzen niemand die onschuldig is met de vinger. De dode producent op wie ze afgeven, heeft tenslotte geprobeerd om Madeleine, een actrice, te verkrachten. Ze beschuldigen zichzelf en eisen het woord in een tijd waarin vrouwen doorgaans moesten zwijgen. Aan het eind van de rit is dit een verhaal over vriendschap, boosheid en zusterschap. Als ‘Mon crime’ zich in 2023 afspeelde, zou het ongetwijfeld geen komedie zijn. Hier dient de humor om de mannen die Pauline en Madeleine willen manipuleren in het hemd te zetten. De rechercheur, de aanklager, de producent, al die oude witten mannen die zwemmen in privileges. Dit is het verhaal van een actrice die zichzelf emancipeert met de hulp van haar vriendin, een advocate. En op die manier legt ze het onrecht bloot van een onderdrukking die tot op vandaag aan de gang is.»
Zoals wel vaker bij Ozon is de seksualiteit van de personages niet altijd even duidelijk. Geldt dat in ‘Mon Crime’ in de eerste plaats voor jouw personage?
«Ik denk het wel, maar ik denk dat veel kijkers het niet eens zullen merken. Mijn moeder had de knipoogjes en hints in elk geval totaal niet door! (lacht) Wat ik mooi vind, is dat je een bepaalde fluïditeit kunt afleiden uit de manier waarop Pauline zich kleedt, en uit haar relatie met het personage van Isabelle Huppert. Maar niet uit haar vriendschap met Madeleine. Ze slapen in hetzelfde bed en gaan samen in bad, maar de verwijzingen naar seksualiteit die de hetero-normen ontspringt moet je elders gaan zoeken. Het maakt hun band eigenlijk nog sterker, als je erbij stilstaat.»
Zie je ‘Mon crime’ ook als hommage aan de cinema?
«Het is een cocktail van knipoogjes naar de stille film, het werk van onder meer Ernst Lubitsch, Billy Wilder en Joseph L. Mankiewicz. Je hebt ook dat idee van een positieve interactie tussen actrices van verschillende generaties. Het personage van Isabelle Huppert maakt al snel deel uit van onze dynamiek. Het gekissebis en de vrouwelijke rivaliteit die zo lang schering en inslag waren in de cinema zijn hier nergens te bespeuren.»
Mon Crime **
Heiligt het doel de middelen? Wanneer de jonge actrice Madeleine Verdier (Nadia Tereszkiewicz) ten onrechte beschuldigd wordt van de moord op een producent die geprobeerd heeft om haar te verkrachten, overtuigt haar vriendin Pauline (Rebecca Marder) haar om de misdaad op te eisen. Voor de rechtbank zal ze wettige zelfverdediging inroepen, en in één ruk de onderdrukking aanklagen die ze net als alle vrouwen moet ondergaan. Na ‘8 Femmes’ en ‘Potiche’ zoekt regisseur François Ozon voor deze volkse komedie opnieuw inspiratie bij een oude Franse boulevardklucht. Hij gaat echter net iets te ver in zijn theatraliteit en overlaadt de film met dialogen. De geestige replieken vliegen ons om de oren, maar ze gaan zodanig snel dat de plot uit het zicht verdwijnt en de acteurs blijven steken bij aanstellerij. Dat is jammer, want de komische en verkapte afspiegeling van een #MeToo-affaire in de jaren 1930 verrijkt op zich een debat dat soms al te zeer gepolariseerd is.
‘Mon Crime’ speelt vanaf deze week in de zalen.